این جمله از هاروکی موراکامی توجه‌ام را جلب کرده:
انسان برای رسیدن به چیز ارزشمندی گاهی لازم است به اَعمال به ظاهر بی‌خاصیت دست بزند.
گاهی چاره‌اندیشی و گمانه‌زنی‌های ما نه تنها راه به جایی نمی‌برند، بل‌که انگار شرایط بدتر از قبل می‌شود.
این‌که در چارچوب مرزهای فکری خود بمانیم، شکلی از پختگی و بلوغ در مواجههٔ با مسائل است.
این‌طور به نظر می‌رسد که پس از مدتی فکر کردن و چاره‌اندیشی، لازم است وزنهٔ سنگین‌مان را از روی مسئله برداریم و به ذهن فرصت دهیم آزادانه بیندیشد. همان موضوعی است که دانیل گلمن مطرح کرده و ایدهٔ ذهن پایین به بالا را بیان می‌کند.
به زبان خودمانی، گاهی بهتر است کاری نکنیم و پذیرای راه‌حل‌ها و ایده‌هایی باشیم که فرشتهٔ الهام بر ما نازل می‌کند.
